Herstel.

hoi lezers,

de laatste twee maand is het hier inderdaad heel rustig geweest, maar dat heeft zijn redenen. Eigenlijk gewoon een gebrek aan energie om nog schrijfsels uit mijn toetsenbord te persen. En dat gebrek aan energie is door verschillende oorzaken te verklaren: het werk, mijn gedachtes en de combinatie van vanalles en nog wat.

Heel vaak krijg ik de vraag: en hoe gaat het op het werk? Niet teveel last van de crisis? Goh, uiteraard ondervinden wij ook een teruglopend productievolume, maar al bij al valt de schade nog mee bij ons. Het is pas heel recent dat er écht een productiestop is ingevoerd en dat er geen machines meer geproduceerd worden. De laatste zes weken waren er 5 weken van tijdelijke werkloosheid voor de arbeiders. Maar goed, het kan dus slechter. Alleen maken mensen dan vaak de verkeerde conclusie dat wij (mijn collega's en ik in onze dienst) ook wel relax op het werk zitten. Want we zijn per slot van rekening toch de werkvoorbereiding van productie, en er wordt niet geproduceerd, dus... duimpje draaien op de bureau toch? Ja, een begrijpelijke fout - een fout die zelfs door mensen binnen het bedrijf gemaakt wordt, wat op zich minder begrijpelijk is - die wel eens gemaakt wordt.

Wel het klopt dus niet! Het was RAZEND druk de afgelopen twee maanden. Ik heb het nog nooit zo druk geweten in de twee jaar en een half dat ik er ondertussen werk. Uiteindelijk mogen we bijna blij zijn dat er geen productie was, anders was het een compleet onbegonnen zaak. Daarnaast werden er ook nog een boel  opleidingen gepland - aja, want er was toch niet veel werk, niet? :) - en zat ik vorige week 3 dagen in Lyon voor het werk. Wat ook hectisch was! TGV's die enorme vertragingen opliepen, snel inchecken in het hotel, tevergeefs op zoek gaan naar eten, machine bezoeken in het veld, laat terug op hotel, 's morgens vroeg vertrekken, 14 u op weg zijn, honderden kilometers afleggen, uiteindelijk in die 14 u welgeteld 1 dealer en 2 eindklanten bezoeken om om 22u eindelijk in ons tweede hotel te kunnen inchecken, gruwelijk laat eten en 's morgens iets voor 8u al weer op de TGV richting Rijsel zitten. Nee, een snoepreisje was het niet. Eind vorige week was de energie écht op, gelukkig zit ik nu in mijn eerste week verlof. De eerste van vijf, wat natuurlijk héél veel is voor iemand die niet in het onderwijs staat. Maar ik klaag niet daarover ;)

En op persoonlijk vlak? Hmm, heel wisselvallige periode. Heel erg wisselvallig. Weer twijfels, weer zoeken naar iets meer, veel vragen, geen antwoorden. Angst ook voor de zomer: hoe vul ik hem, met wie, ... Op zich is dat wel iets dat iedere zomer terugkomt. Ja, ik heb wel een aantal vrienden waarmee ik leuke dingen kan doen, en ik kan wel met mijn broer ook naar de Gentse feesten ofzo. Maar toch, hoe leuk dat soort dingen ook zijn, en hoezeer ik die ook wil behouden, ze geven me geen absolute voldoening. Het is leuk, ik lach, ik maak plezier en ik ontsnap even van alle zorgen en alle worries in mijn hoofd. Tijdelijk, want vaak botst zoiets dan dubbel hard terug de dag er na. Maar dat neem ik er bij, aangezien mezelf helemaal opsluiten absoluut geen optie is.

Maar ik mis meer. Ik ben een complex wezen met verschillende facetten, zoals elke mens. Ik mis mensen bij wie ik een ander facet van mij kan laten zien, waar ik over andere dingen kan praten. Mensen bij wie ik zwak kan zijn, bij wie ik kan zeggen wat me dwars zit, waar ik mee worstel, wat ik mis. Want zo'n dingen luchten écht op. Een zo'n avond met iemand, en daar kan ik weken mee verder. De last die letterlijk even van de schouders is. Helaas zijn er héél weinig zo'n mensen in mijn leven. Uiterst zelden kom je er eentje tegen, maar er zijn er wel. Maar het is niet altijd even makkelijk om de periode tussen twee zo'n avonden te overbruggen. Om maar te zeggen dat ik weer een babbelsessie nodig heb binnenkort.

Maar die komt er misschien sneller aan dan ik denk. Ik heb er misschien niet veel over geblogd, maar enkele maanden terug heb ik iemand ontmoet die ik al een tijd virtueel kende van vroeger. Enkele jaren geleden, toen ze hogere studies begon, is het contact verwaterd. Tot ik begin dit jaar per toeval op facebook een kadertje met 'misschien ken je deze mensen wel' zag, waar zij ook tussenstond. Toen ben ik gewoon iets op haar profiel gaan schrijven en blijkbaar wist ze nog heel goed wie ik was. Al snel werden er meerdere berichtjes verstuurd op facebook. En plots zat een mail in mijn mailbox. Een persoonlijke mail waarin ik een boel dingen herkende. En op een bepaald moment heb ik haar gewoon uitgenodigd. Ik had enkele maanden ervoor enkele tickets voor een optreden gekocht waarbij ik mezelf voorgenomen had iemand mee te vragen die ik al een tijd niet meer had gezien, of misschien zelfs iemand nieuw. Iemand anders dan de vrienden waarmee ik anders naar zulke zaken ga, iemand anders dan mijn broer. En uiteindelijk zei ze ja. 

Het was een avond die ik nooit had durven dromen eigenlijk. Van het moment dat ze in mijn auto stapte, zijn we beginnen praten om eigenlijk de rest van de hele lange avond niet meer te stoppen. Het voelde zo vertrouwd aan, zo gemakkelijk. De snelle hap voor het optreden, werd al snel een hele lange tafelsessie waarna we gewoon besloten de twee groepen die in het voorprogramma stonden over te slaan en verder te babbelen. Heel open, heel eerlijk en heel herkenbaar. Zowel de dingen die zij zei, als de dingen die ik vertelde deden lichtjes in de ogen opflikkeren. We begrepen elkaar. Uiteindelijk zijn we na het optreden nog een stapje gaan zetten waarna we de avond gewoon op een even heerlijke manier zijn geëindigd als die begon. Zelfs in de rit naar huis. Enkel zij en ik in de wagen, op een verlaten donkere autostrade. The Doors zacht op de achtergrond en gewoon babbelen alsof we elkaar al jaren kenden. De rit mocht van mij nog uren duren.

Om maar te zeggen: er zijn nog lichtpuntjes in het bestaan. Ik sla weer energie op door mijn vakantie, maar ook door het feit dat S. en ik elkaar weer ontmoeten dit weekend op de Gentse feesten. Door de examens en andere bezigheden hebben we elkaar niet meer ontmoet sedert die heerlijke avond eind maart, maar het contact is wel intact gebleven. Ook al was het maar via sms, het contact bleef wel nauw. Eigenlijk ben ik écht benieuwd hoe het zal lopen. Of het weer zo leuk wordt, of de babbel weer zoals vanzelf komt, of de babbel weer zo intens wordt. Ik hoop het wel. Het lijkt misschien niet zo spectaculair, maar het is aan zo'n zaken dat ik mij moet vasthouden. En ik hou er mij aan vast, met beide handen.

Ik herstel, zowel fysisch als mentaal. Leve de vakantie!

groet,

Tom

Aandacht

Ik snap de finesses van het aandacht geven niet. Aandacht geven, dan weer negeren en vervolgens weer aandacht geven. Die regel kan mijn rationeel verstand maar niet vatten. Waarom dat af en aan? Is een constant gevoel van aandacht geven niet beter? Altijd wat, zonder te overdrijven. 

Ik persoonlijk heb het in ieder geval liever zo. Als ik van mensen plots heel veel aandacht krijg, waarna die even snel weer verdwijnt om later weer in volle hevigheid over mij heen te walsen, dan voel ik mij ongemakkelijk. Dan wringt het en komen er vragen in mij op zoals: 'hmm, wat heeft die plots nodig' of 'waarom nu weer zo familiair doen terwijl ik een half jaar niks gehoord heb van je'. En ik weet goed genoeg dat daar niet altijd kwade bedoelingen achter zitten, maar het is duidelijk dat ik iemand ben die liever een vrij constante hoeveelheid aandacht krijg. Hoog genoeg, zonder overdrijven. Aandacht krijgen betekent niet dat ik iedere week die persoon wil zien en er op stap mee wil gaan. Nee, zeker niet. Een sms-je af en toe, of een kort mailtje is ook aandacht.

Alleen heb ik het moeilijker met aandacht geven. Overdrijf ik niet soms? Of geef ik stelselmatig te weinig aandacht? Geen idee. Of hoe weet je of die andere persoon iemand is die ook een constante hoeveelheid aandacht nodig heeft, of niet? Wat als je iemand constante aandacht geeft, zonder dat die daar behoefte aan heeft? Wordt die persoon mij da niet beu? Hoe weet je dat waar de grenzen liggen: de grens van te weinig aandacht, en de grens van te veel aandacht. Voor mij is het écht niet duidelijk.Vandaar ook dat ik momenteel even geen raad weet. Moet ik nu sms-en of haar een mailtje sturen? Of moet ik wachten? Zoja, hoelang nog? Moet ik haar nu het initiatief laten?

Weer een typische post van mij: posten op het moment dat ik me niet zo goed in mijn vel voel, dat ik snak naar aandacht en een post met de ene vraag na de andere... Maar ei, that's me hé.

Kom maar af met de goeie raad :)

groet,
Tom

Fantasie

Heel vaak vraag ik me af wat me rechthoudt, waardoor ik maar blijf doorgaan ondanks alle gebreken, gemis en gevoelens van 'er moet toch meer zijn dan dit'. En eigenlijk is het vrij simpel hoor: fantasie. Denken aan hoe het zou moeten zijn, bezorgt me een tijdelijk gevoel van voldaanheid. Tijdelijk, maar niet definitief. Het stelt hoogstens een dip wat verder uit, maar hoe ik het ook draai of keer, die dip komt er toch van tijd tot tijd. Soms aangekondigd, soms onaangekondigd. Zoals afgelopen week. Zomaar, out of the blue.En het eerste dat sneuvelt is de fantasie. Fantasie is trouwens van geen nut meer op dat moment. De imaginaire knuffels verdringen op dat moment de eenzaamheid en het gevoel van onmacht niet meer. 

De vraag is of ik blij moet zijn dat ik het merendeel van mijn tijd mezelf oppep door middel van fantasie. Aan de ene kant wel, want iedereen in mijn situatie moet dat doen. En wie weet wat ik allemaal niet zou uitsteken indien ik dat niet kon door fantasie? Hoe onaangenaam zou ik dan niet zijn? Of irritant? Of hopeloos? Of handtastelijk? Of misschien zelfs gewoon crimineel. Geen idee. Ergens kan het zelfs begrijpen dat mensen soms afzakken tot dat niet niveau. Ik keur het uiteraard niet goed, maar ik kan het begrijpen. En aan de andere kant: in een ideale wereld zou niemand moeten gedwongen worden tot zijn fantasie om het dragelijk te houden? Tweespalt.

Niet dat ik nu als een hoopje ellende rondloop, maar ik kan moeilijk zeggen dat ik een happy camper ben momenteel. Mijn verlof staat voor de deur en ik heb nog geen enkel idee hoe ik die concreet zal vullen. Uiteraard zullen er Gentse feesten bij zijn, en Lokerse en hier en daar een andere bezigheid. Maar hoe vaak zal ik weer niet alleen zijn? Zonder plannen, zonder mensen. En hoeveel keer zal ik weer alleen ergens naartoe gaan omdat ik het vertik om thuis te blijven omdat dat nog een slechter alternatief is ? Teveel waarschijnlijk. Uiteraard zijn er wel een boel plannen, maar die zijn heel vaak zo vaag: 'ja, we gaan dan dit doen hé' of 'ja, we moeten nog eens afspreken' en dergelijke. De ervaring leert mij dat heel vaak zo'n plannen ofwel tonnen energie vergen om ze tot uitvoer te brengen, of gewoon bij woorden blijven. En wat het meeste knaagt is dat je niet weet of het ooit zal verbeteren in de toekomst.Zeg mij dat het nog 5 jaar zal duren, of 10 jaar of desnoods 20 jaar, maar dan wéét ik tenminste dat er een eind aan komt op dat moment. En kan ik aftellen. Nu niet. Enkel maar onzekerheid. 

We zijn pal in de helft van 2010, en ik heb al fijne dingen gedaan. Maar als ik het afgelopen halfjaar overschouw, zijn er amper 2 zaken waarvan ik achteraf kan zeggen dat ze mij even hebben doen uitstijgen uit mijn normaal gevoel. 2 keer afgesproken met iemand waar ik nog weken op heb kunnen teren. Maar is dat genoeg in zes maanden? Geen idee. Komt er nog een vervolg dit jaar? Ik hoop het, maar zeker ben ik niet. Hoewel ik genoeg probeer, en misschien zelfs afvraag of ik niet teveel zaag. 

Gelukkig is er nog fantasie.

groet,

Tom