Doubts

5 weken vakantie?

Ja, de blik van de meesten verraadt ongeloof en zelfs een tikkeltje jaloezie als ik antwoord dat ik 5 weken vakantie heb tijdens de zomer. En nee, ik sta niet in het onderwijs.

5 weken zijn lang. Zeker voor iemand in mijn situatie. Tuurlijk zijn er de vele avondjes uit: Gentse feesten worden afgelost door de Lokerse feesten. En daartussen valt er altijd nog wel een avondje film, een terrasje of iets anders uit de bus. Maar wat moet je zoal overdag doen? Dat is vaak een ander paar mouwen. De meeste vrienden van mij hebben natuurlijk veel minder vakantie. Een groot deel daarvan gaat al op aan de jaarlijkse reis met de vriend of vriendin. Logisch. Nog anderen gebruiken het om aan hun huis te werken of zetten een kleine op de wereld. 

Allemaal zaken die voor mij niet op gaan. Ik zou ook op reis kunnen gaan, maar dat wordt moeilijk. Helemaal alleen op reis gaan zie ik niet echt zitten. Of ik nu hier alleen zit te wezen, of in pakweg de Algarve of Toscane maakt niet zoveel uit. Ik denk zelfs dat dat niet zo goed zou zijn voor mij. Ik zou waarschijnlijk nog veel meer nadenken of me nog letterlijk nog meer alleen voelen, afgesneden van de sociale contacten die ik hier heb. En een groepsreis zie ik eigenlijk nog minder zitten. Gedumpt worden in een groep mensen die ik niet ken, je weet nooit hoe dat uitdraait. Bovendien zie ik zo'n reizen ook niet als vakantie. De schema's zijn meestal véél en véél te strak. Vakantie voor mij is vooral doen waar je zin in hebt op het moment dat je daar zin in hebt en niet omdat één of ander schema zegt dat je op die dag zin moet hebben in een trektocht en de dag erna in een jeepsafari. Zo werkt het niet bij mij. 

Eigenlijk ben ik op zoek naar wat leuke, kleine activiteiten die ik overdag kan doen. Je kan per slot van rekening niet elke gaan shoppen, zwemmen of de hele namiddag voor je laptop hangen? Tips zijn altijd welkom. En aan de andere kant, ik voel gewoon dat ik moe was. Het was een razend druk voorjaar, en het najaar belooft zowaar nog veel drukker te worden: start van het nieuwe bouwjaar, de voorbereiding en het bouwen van drie nieuwe prototypes en ondertussen ook nog eens een cursus afwerken (mét examen én mét eindwerk) en dat allemaal in 4 maanden tijd. Bovenop het normale werk uiteraard. Dat belooft.

Op zich is dat niet zo slecht, alles is beter dan je stierlijk vervelen op je werk omdat je niks te doen hebt. Maar ik merk gewoon dat ik stilaan weer begin te twijfelen en mij af te vragen waarvoor ik het allemaal doe. Ja, uiteraard voor mezelf, dat spreekt voor zich. Maar ik heb meer nodig dan dat. Veel meer. De laatste tijd schuif ik gewoon de dingen weer opzij. Niet dat ik plots geen eigen stekje meer wil, of geen ambities meer heb. Alleen doe ik er niks concreets meer voor, daarvoor ontbreekt de energie. Een energie die vooral van externe bronnen zou moeten komen, maar die bronnen zijn er niet. Alles gaat zijn gang, net zoals mijn vakantie nu. De tijd vliegt voorbij en plots kom je tot het besef dat bijna de helft van je vakantie al voorbij is. Over minder dan een jaar begint mijn leeftijd met een 3. En uiteindelijk ben ik daar geraakt zonder dat ik het écht besef, zonder dat ik het echt gedeeld heb met iemand. Hopelijk is dat nog niet de helft van mijn leven, maar de parallel met mijn vakantie is er toch. Ontbreken van externe energie, vele kleine maar aangename en onverwachte dingetjes en iemand om 'de reis van het leven' mee te ondernemen ( 'de reis van het leven', heb ik dat nu écht geschreven? Hier krijg ik nog zo'n spijt van :p). 

En nu ga ik iets anders doen, al heb ik nog géén enkel flauw benul wat.

Groet,

Tom

Herstel.

hoi lezers,

de laatste twee maand is het hier inderdaad heel rustig geweest, maar dat heeft zijn redenen. Eigenlijk gewoon een gebrek aan energie om nog schrijfsels uit mijn toetsenbord te persen. En dat gebrek aan energie is door verschillende oorzaken te verklaren: het werk, mijn gedachtes en de combinatie van vanalles en nog wat.

Heel vaak krijg ik de vraag: en hoe gaat het op het werk? Niet teveel last van de crisis? Goh, uiteraard ondervinden wij ook een teruglopend productievolume, maar al bij al valt de schade nog mee bij ons. Het is pas heel recent dat er écht een productiestop is ingevoerd en dat er geen machines meer geproduceerd worden. De laatste zes weken waren er 5 weken van tijdelijke werkloosheid voor de arbeiders. Maar goed, het kan dus slechter. Alleen maken mensen dan vaak de verkeerde conclusie dat wij (mijn collega's en ik in onze dienst) ook wel relax op het werk zitten. Want we zijn per slot van rekening toch de werkvoorbereiding van productie, en er wordt niet geproduceerd, dus... duimpje draaien op de bureau toch? Ja, een begrijpelijke fout - een fout die zelfs door mensen binnen het bedrijf gemaakt wordt, wat op zich minder begrijpelijk is - die wel eens gemaakt wordt.

Wel het klopt dus niet! Het was RAZEND druk de afgelopen twee maanden. Ik heb het nog nooit zo druk geweten in de twee jaar en een half dat ik er ondertussen werk. Uiteindelijk mogen we bijna blij zijn dat er geen productie was, anders was het een compleet onbegonnen zaak. Daarnaast werden er ook nog een boel  opleidingen gepland - aja, want er was toch niet veel werk, niet? :) - en zat ik vorige week 3 dagen in Lyon voor het werk. Wat ook hectisch was! TGV's die enorme vertragingen opliepen, snel inchecken in het hotel, tevergeefs op zoek gaan naar eten, machine bezoeken in het veld, laat terug op hotel, 's morgens vroeg vertrekken, 14 u op weg zijn, honderden kilometers afleggen, uiteindelijk in die 14 u welgeteld 1 dealer en 2 eindklanten bezoeken om om 22u eindelijk in ons tweede hotel te kunnen inchecken, gruwelijk laat eten en 's morgens iets voor 8u al weer op de TGV richting Rijsel zitten. Nee, een snoepreisje was het niet. Eind vorige week was de energie écht op, gelukkig zit ik nu in mijn eerste week verlof. De eerste van vijf, wat natuurlijk héél veel is voor iemand die niet in het onderwijs staat. Maar ik klaag niet daarover ;)

En op persoonlijk vlak? Hmm, heel wisselvallige periode. Heel erg wisselvallig. Weer twijfels, weer zoeken naar iets meer, veel vragen, geen antwoorden. Angst ook voor de zomer: hoe vul ik hem, met wie, ... Op zich is dat wel iets dat iedere zomer terugkomt. Ja, ik heb wel een aantal vrienden waarmee ik leuke dingen kan doen, en ik kan wel met mijn broer ook naar de Gentse feesten ofzo. Maar toch, hoe leuk dat soort dingen ook zijn, en hoezeer ik die ook wil behouden, ze geven me geen absolute voldoening. Het is leuk, ik lach, ik maak plezier en ik ontsnap even van alle zorgen en alle worries in mijn hoofd. Tijdelijk, want vaak botst zoiets dan dubbel hard terug de dag er na. Maar dat neem ik er bij, aangezien mezelf helemaal opsluiten absoluut geen optie is.

Maar ik mis meer. Ik ben een complex wezen met verschillende facetten, zoals elke mens. Ik mis mensen bij wie ik een ander facet van mij kan laten zien, waar ik over andere dingen kan praten. Mensen bij wie ik zwak kan zijn, bij wie ik kan zeggen wat me dwars zit, waar ik mee worstel, wat ik mis. Want zo'n dingen luchten écht op. Een zo'n avond met iemand, en daar kan ik weken mee verder. De last die letterlijk even van de schouders is. Helaas zijn er héél weinig zo'n mensen in mijn leven. Uiterst zelden kom je er eentje tegen, maar er zijn er wel. Maar het is niet altijd even makkelijk om de periode tussen twee zo'n avonden te overbruggen. Om maar te zeggen dat ik weer een babbelsessie nodig heb binnenkort.

Maar die komt er misschien sneller aan dan ik denk. Ik heb er misschien niet veel over geblogd, maar enkele maanden terug heb ik iemand ontmoet die ik al een tijd virtueel kende van vroeger. Enkele jaren geleden, toen ze hogere studies begon, is het contact verwaterd. Tot ik begin dit jaar per toeval op facebook een kadertje met 'misschien ken je deze mensen wel' zag, waar zij ook tussenstond. Toen ben ik gewoon iets op haar profiel gaan schrijven en blijkbaar wist ze nog heel goed wie ik was. Al snel werden er meerdere berichtjes verstuurd op facebook. En plots zat een mail in mijn mailbox. Een persoonlijke mail waarin ik een boel dingen herkende. En op een bepaald moment heb ik haar gewoon uitgenodigd. Ik had enkele maanden ervoor enkele tickets voor een optreden gekocht waarbij ik mezelf voorgenomen had iemand mee te vragen die ik al een tijd niet meer had gezien, of misschien zelfs iemand nieuw. Iemand anders dan de vrienden waarmee ik anders naar zulke zaken ga, iemand anders dan mijn broer. En uiteindelijk zei ze ja. 

Het was een avond die ik nooit had durven dromen eigenlijk. Van het moment dat ze in mijn auto stapte, zijn we beginnen praten om eigenlijk de rest van de hele lange avond niet meer te stoppen. Het voelde zo vertrouwd aan, zo gemakkelijk. De snelle hap voor het optreden, werd al snel een hele lange tafelsessie waarna we gewoon besloten de twee groepen die in het voorprogramma stonden over te slaan en verder te babbelen. Heel open, heel eerlijk en heel herkenbaar. Zowel de dingen die zij zei, als de dingen die ik vertelde deden lichtjes in de ogen opflikkeren. We begrepen elkaar. Uiteindelijk zijn we na het optreden nog een stapje gaan zetten waarna we de avond gewoon op een even heerlijke manier zijn geëindigd als die begon. Zelfs in de rit naar huis. Enkel zij en ik in de wagen, op een verlaten donkere autostrade. The Doors zacht op de achtergrond en gewoon babbelen alsof we elkaar al jaren kenden. De rit mocht van mij nog uren duren.

Om maar te zeggen: er zijn nog lichtpuntjes in het bestaan. Ik sla weer energie op door mijn vakantie, maar ook door het feit dat S. en ik elkaar weer ontmoeten dit weekend op de Gentse feesten. Door de examens en andere bezigheden hebben we elkaar niet meer ontmoet sedert die heerlijke avond eind maart, maar het contact is wel intact gebleven. Ook al was het maar via sms, het contact bleef wel nauw. Eigenlijk ben ik écht benieuwd hoe het zal lopen. Of het weer zo leuk wordt, of de babbel weer zoals vanzelf komt, of de babbel weer zo intens wordt. Ik hoop het wel. Het lijkt misschien niet zo spectaculair, maar het is aan zo'n zaken dat ik mij moet vasthouden. En ik hou er mij aan vast, met beide handen.

Ik herstel, zowel fysisch als mentaal. Leve de vakantie!

groet,

Tom

Aandacht

Ik snap de finesses van het aandacht geven niet. Aandacht geven, dan weer negeren en vervolgens weer aandacht geven. Die regel kan mijn rationeel verstand maar niet vatten. Waarom dat af en aan? Is een constant gevoel van aandacht geven niet beter? Altijd wat, zonder te overdrijven. 

Ik persoonlijk heb het in ieder geval liever zo. Als ik van mensen plots heel veel aandacht krijg, waarna die even snel weer verdwijnt om later weer in volle hevigheid over mij heen te walsen, dan voel ik mij ongemakkelijk. Dan wringt het en komen er vragen in mij op zoals: 'hmm, wat heeft die plots nodig' of 'waarom nu weer zo familiair doen terwijl ik een half jaar niks gehoord heb van je'. En ik weet goed genoeg dat daar niet altijd kwade bedoelingen achter zitten, maar het is duidelijk dat ik iemand ben die liever een vrij constante hoeveelheid aandacht krijg. Hoog genoeg, zonder overdrijven. Aandacht krijgen betekent niet dat ik iedere week die persoon wil zien en er op stap mee wil gaan. Nee, zeker niet. Een sms-je af en toe, of een kort mailtje is ook aandacht.

Alleen heb ik het moeilijker met aandacht geven. Overdrijf ik niet soms? Of geef ik stelselmatig te weinig aandacht? Geen idee. Of hoe weet je of die andere persoon iemand is die ook een constante hoeveelheid aandacht nodig heeft, of niet? Wat als je iemand constante aandacht geeft, zonder dat die daar behoefte aan heeft? Wordt die persoon mij da niet beu? Hoe weet je dat waar de grenzen liggen: de grens van te weinig aandacht, en de grens van te veel aandacht. Voor mij is het écht niet duidelijk.Vandaar ook dat ik momenteel even geen raad weet. Moet ik nu sms-en of haar een mailtje sturen? Of moet ik wachten? Zoja, hoelang nog? Moet ik haar nu het initiatief laten?

Weer een typische post van mij: posten op het moment dat ik me niet zo goed in mijn vel voel, dat ik snak naar aandacht en een post met de ene vraag na de andere... Maar ei, that's me hé.

Kom maar af met de goeie raad :)

groet,
Tom

Fantasie

Heel vaak vraag ik me af wat me rechthoudt, waardoor ik maar blijf doorgaan ondanks alle gebreken, gemis en gevoelens van 'er moet toch meer zijn dan dit'. En eigenlijk is het vrij simpel hoor: fantasie. Denken aan hoe het zou moeten zijn, bezorgt me een tijdelijk gevoel van voldaanheid. Tijdelijk, maar niet definitief. Het stelt hoogstens een dip wat verder uit, maar hoe ik het ook draai of keer, die dip komt er toch van tijd tot tijd. Soms aangekondigd, soms onaangekondigd. Zoals afgelopen week. Zomaar, out of the blue.En het eerste dat sneuvelt is de fantasie. Fantasie is trouwens van geen nut meer op dat moment. De imaginaire knuffels verdringen op dat moment de eenzaamheid en het gevoel van onmacht niet meer. 

De vraag is of ik blij moet zijn dat ik het merendeel van mijn tijd mezelf oppep door middel van fantasie. Aan de ene kant wel, want iedereen in mijn situatie moet dat doen. En wie weet wat ik allemaal niet zou uitsteken indien ik dat niet kon door fantasie? Hoe onaangenaam zou ik dan niet zijn? Of irritant? Of hopeloos? Of handtastelijk? Of misschien zelfs gewoon crimineel. Geen idee. Ergens kan het zelfs begrijpen dat mensen soms afzakken tot dat niet niveau. Ik keur het uiteraard niet goed, maar ik kan het begrijpen. En aan de andere kant: in een ideale wereld zou niemand moeten gedwongen worden tot zijn fantasie om het dragelijk te houden? Tweespalt.

Niet dat ik nu als een hoopje ellende rondloop, maar ik kan moeilijk zeggen dat ik een happy camper ben momenteel. Mijn verlof staat voor de deur en ik heb nog geen enkel idee hoe ik die concreet zal vullen. Uiteraard zullen er Gentse feesten bij zijn, en Lokerse en hier en daar een andere bezigheid. Maar hoe vaak zal ik weer niet alleen zijn? Zonder plannen, zonder mensen. En hoeveel keer zal ik weer alleen ergens naartoe gaan omdat ik het vertik om thuis te blijven omdat dat nog een slechter alternatief is ? Teveel waarschijnlijk. Uiteraard zijn er wel een boel plannen, maar die zijn heel vaak zo vaag: 'ja, we gaan dan dit doen hé' of 'ja, we moeten nog eens afspreken' en dergelijke. De ervaring leert mij dat heel vaak zo'n plannen ofwel tonnen energie vergen om ze tot uitvoer te brengen, of gewoon bij woorden blijven. En wat het meeste knaagt is dat je niet weet of het ooit zal verbeteren in de toekomst.Zeg mij dat het nog 5 jaar zal duren, of 10 jaar of desnoods 20 jaar, maar dan wéét ik tenminste dat er een eind aan komt op dat moment. En kan ik aftellen. Nu niet. Enkel maar onzekerheid. 

We zijn pal in de helft van 2010, en ik heb al fijne dingen gedaan. Maar als ik het afgelopen halfjaar overschouw, zijn er amper 2 zaken waarvan ik achteraf kan zeggen dat ze mij even hebben doen uitstijgen uit mijn normaal gevoel. 2 keer afgesproken met iemand waar ik nog weken op heb kunnen teren. Maar is dat genoeg in zes maanden? Geen idee. Komt er nog een vervolg dit jaar? Ik hoop het, maar zeker ben ik niet. Hoewel ik genoeg probeer, en misschien zelfs afvraag of ik niet teveel zaag. 

Gelukkig is er nog fantasie.

groet,

Tom

Darwinisme, creationisme en Erika Van Tielen in mijn bad.

hoi,

ja, de laatste tijd hoor je nogal vaak dat het creationisme - god schiep de dingen, darwins evolutietheorie is des duivels - aan aanhangers wint. Het enige wat ik daaruit kan concluderen, is dat het percentage onnozelaars dat niet verder dan hun eigen neuspunt kijkt, verder toeneemt. Klakkeloos iets geloven zonder énige vorm van kritisch denken aan de dag te leggen, en alles en iedereen wat het niet met hen eens van tafel vegen onder het mom 'des duivels'. Dat soort mensen heeft overigens ook stemrecht, maar dat is een andere discussie.

Gisteren lag ik rustig te relaxen in bad, wat mee te kwelen met de platen van De Maxx. En ook even weg te dromen toen Erika Van Tielen haar stint van de Maxx aankondigde met de woorden: 'Ik heb niet veel kleren aan vandaag, maar ik heb wel een boel goeie platen bij'. Ja Erika, ik had nog minder kleren aan zowaar (denk ik). Bloter kon bijna niet, enkel gekleed in wat badschuim. Maar goed, ik wou het hier niet over haar hebben.

Nee, wel over die bromvlieg die zich eveneens in de badkamer bevond. Ik weet niet wie ooit gewenst heeft dat ze een vlieg kon zijn op de moment dat ik een bad nam - Erika kan het alvast niet zijn, zij zat in Brussel - , maar ze was in ieder geval danig onder de indruk van mijn atletisch lichaam. Zo ging die vlieg te keer zeg. Tientallen keren keihard tegen de spiegel vliegen, rusteloos rondjes afleggen, wanhopig op zoek naar een uitgang. Inderdaad, ze kon zoveel goedgevormd vlees niet aan, dat was wel duidelijk. Het badkamerraampje stond nochtans open, maar keihard met haar bakkes tegen de spiegel vliegen was voor die vlieg blijkbaar een betere optie. 

Toen dacht ik aan de evolutietheorie. Survival of the fittest, aanpassen aan veranderende leefomstandigheden, jullie zijn slim genoeg om te weten waarover ik het heb he. Enja, er zijn nog gaten in die theorie, maar dat betekent niet dat ze daarom voor de rest niet klopt. Als ik die vlieg bezig zag kon ik enkel maar bedenken: ja, jullie soort moest al lang uitgestorven zijn. Zo'n dommigheden uitsteken ondanks dat spiegels toch al enkele eeuwen in gebruik zijn. Aanpassen heren en mevrouwen vlieg! In de toekomst zie ik zo'n vliegen trouwens ook wel handig gebruik maken van spiegels éénmaal ze het concept doorhebben. Of zou het dan toch zijn dat ze zich niet aanpassen, maar dat ze met zovelen zijn dat het ontwikkelingsmechanisme van de natuur zegt: daar steek ik lekker geen energie in. Die beesten overleven zo ook wel? Wel een leuk onderwerp om te onderzoeken of er ook zo'n mechanisme in de natuur zou bestaan.

Nu moeten de creationisten precies ook niet zo hoog van de toren blazen. Als dit gods plan was, het werk van de almachtige, dan stel ik mij toch ook vragen bij zijn kunnen. Zeg nu eerlijk, als je als opperwezen dit soort creaturen op je magnus opus - de wereld - loslaat, dan verdien je toch tweede zit? Tenzij ze toch gelijk hebben, maar dan moet je durven concluderen dat deze wereld en alles erop en eraan niet meer dan probeersels en prototypes zijn en dat het échte werk dat god als eindwerk voor de jury moest verdedigen, zich ergens anders bevindt. Het zou meteen ook verklaren waarom 75% van de mensen zich als een complete debiel gedraagt in veel gevallen. Behalve Erika, die weet wel wat ze moet doen en zeggen op de juiste moment.

En hoe het afliep met de vlieg? Welja, laat ik het met een thunderdome-classic uit eind vorige eeuw zeggen:

Prettige zondag,

Tom

ps: wat een kutmuziek :p 

Pixies - Lotto Arena Antwerpen afgelopen maandag

(Start het filmpje en begin dan meteen te lezen.)

Hoera voor:

- het rustige verkeer richting Antwerpen

- onze plaatsen op het middenplein. We konden niet veel dichter staan.

- de band die, ondanks de serieuze onderlinge meningsverschillen en een tour waar ze openlijk van toegeven dat het enkel voor het geld is, een snaarstrakke set speelde en overduidelijk zelf ook plezier had

- de broeierige sfeer op het middenplein

- het jonge meisje -ik schat 14-15 jaar- dat als énige (!) op de hele rechterzittribune stond te dansen en te shaken

- de geweldige bisronde, met kleppers als Where is my mind en een swingend 'Here comes your man' als afsluiter

Hmmm voor:

- het niet zo héél goede voorprogramma

- mensen die tijdens een optreden enkel en alleen maar met hun gsm in de lucht staan. 

- de lijfgeur van sommige medemensen na een uur springen. Deo, dat is alles wat ik zeg.

- meisjes die het leuk vinden om, terwijl ze helemaal loos gaan, meermaals hun zweetnatte haar in mijn aangezicht te lanceren

- gsm's die zo luid een 'klik' zeggen bij het maken van een foto dat ik het nog hoor boven de muziek. Er is géén, maar dan ook géén enkel fototoestel dat in realiteit zo'n lawaai maakt.

Awoert voor:

- mensen die laat toekomen en dan tegen je komen staan en met hun volle gewicht tegen je leunen in de hoop dat je op den duur een stap opzij zou zetten (wat bij deze doorwinterde concertganger natuurlijk volkomen zinloos is).

- mensen die bij de eerste noten héél erg hard de titel roepen en al het refrein gaan inzetten. Ik denk dat de groep bést wel de titels en teksten van hun eigen muziek kent.

- WC-mannen (ja, het was geen madam), die teveel muntstukken van 1, 2 en 5 ct teruggeven op 2 euro bij betaling van een pisbeurt

groet,

Tom

Goodbye Dennis

Dennis Hopper (°17/05/1936 - +29/05/2010)

Ik ben een kind van de moderne tijd.

hallo,

ja, ik ben een kind van de moderne tijd. Zoals de meeste bloggers denk ik. Maar dat beseffen de meeste moderne kinderen niet echt. Tot ze plots beperkt worden in hun doen en laten. Zoals ik, gisteren avond.

Thuis zijn we bezig met verbouwingen. Sedert mijn vader begin het jaar officieel met pensioen gaat, is het tijd om het huis wat op te frissen. Nieuwe keuken; nieuwe vloer in de living, hall en keuken; nieuwe salon; nieuwe eetkamer; nieuwe plafonds; ... En die werken zijn nu in volle gang. Kzal dan nog wel eens wat foto's van voor en na posten, want kben zelf verantwoordelijk - na serieus wat overtuigingskracht te hebben gebruikt - voor enkele dingen (kleur van de muren, aanpassen van de overgang tussen keuken en living, ...). En kmoet zeggen: kdenk dat ik een goed inzicht heb daarvoor. En het handige is dat ik nu wat kan proberen zonder dat het mijn eigen appartement/huis is. Haha.

Nuja, kindje van de moderne tijd dus. Dat merkte ik toen ik gisteren thuis kwam van het werk. De nieuwe vloer was gelegd en vanzelfsprekend mocht er nog niet op gelopen worden. Dus dat betekende geen tv, want die staat in de woonkamer uiteraard. Maar ook geen internet, want de bureau kan ik enkel via de hall bereiken. En aangezien mijn laptop ook in het bureau stond, kon ik ook geen dvd-tje kijken. Fotograferen  zat er ook niet in, want fototoestel in het bureau. Tja, dan zit je daar om 18u00, met enkel een radio, de krant en wat oude tijdschriften. Dan is de avond nog lang hoor! 

Gelukkig is er de cinema! Alleen waren de films niet al te denderend. Geen enkele film waar ik anders naar de bioscoop zou trekken. Maar goed, alles is beter dan drie uur in een krant zitten kijken natuurlijk. Uiteindelijk heb ik de beste keuze uit het aanbod gemaakt denk ik: 'Green Zone' van Paul Greengrass met Matt Dillon in de hoofdrol. Een film over de oorlog in Irak, en de vergeefse jacht op massavernietigingswapens. Best een aangename film met gedegen acteerprestaties en de nodige actie. Geen  grootste cinema, maar absoluut te pruimen op een doordeweekse maandagavond. 

Maargoed, er is dus gebleken dat ik moeilijk zonder moderne snufjes zou kunnen leven. Alléja, leven wel, maar ik zou me toch minder makkelijk kunnen bezig houden 's avonds dan nu :) 

Waaraan zien jullie dat jullie kinderen van de moderne tijd zijn? 

groet,

Tom

ps: vandaag is het exact 30 jaar geleden dat Ian Curtis, de frontman van Joy Division, op 23-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Hij had alles wat een frontman niet nodig heeft: enorme angsten en zwarte gedachtes, epileptische aanvallen op het podium als de verlichting te fel stond en een spastische dansstijl... Maar daarenboven had hij een schitterende, lijzige stem, een énorm talent om muziek te componeren en teksten te schrijven én een groep heel goeie muzikanten. 

Ja, Joy Division, het is donker, maar wat hou ik toch enorm van die muziek. Ook dit is één van de CD's (samen met het beste van 'The Doors') die nooit uit mijn CD-lader verdwijnt. Vandaag kies ik voor 'Transmission', nog altijd één van de allerbest opgebouwde liedjes ooit. En de beste baslijn ooit. Oude muziek die nog altijd even modern klinkt, ja ook moderne kinderen kunnen van oude dingen houden :)

Damn

hey,

een mens heeft dan eens een mooi verlengd weekend, een mens heeft dan eens zin om een mooie log te schrijven en wat gebeurt er dan? Die mens staat op met een snoeiharde koppijn. Bovendien wordt op dit moment de keuken ook nog eens uitgebroken en dat gaat ook gepaard met serieus wat decibels. Om maar te zeggen, ik voel mij slecht en mottig! Wat helpt daartegen? Wat humor, dat helpt tegen alles. Lach maar mee.

Voor de vogelliefhebbers: de hyperkinetische Bert Visscher met 'Petersons Vogelgids'

Voor de liefhebbers van TV-koks: Hans Lebbis met 'Jamie Oliver'

En voor de fans van waterbuffelsex, rascistische taxichauffeurs, literatuur en pijpen: Hans Teeuwen met 'Pittoresk literair café'

Groet,

Tom, die ondertussen ook pottedoof is van het geboor hier 4 meter verder... 

What's happening?

Gisteren naar de kapper geweest, weer een frisse coupe. En een haarlengte waar ik tenminste nog iets mee kan doen, want van de moment dat het wat groeit kan ik er niks meer mee aanvangen. Puberaal haar, dat alles doet behalve hetgeen wat jij wil dat het doet... 

En ik heb mij al een goeie week niet meer geschoren, waardoor er toch wat gezichtsbeharing staat. Gewoon uit relatieve luiheid, want normaal scheer ik me enkel in het weekend. Behalve vorige week, toen heb ik mij uitzonderlijk in de week geschoren omdat ik weg moest. Maar afgelopen weekend bleef het scheermes werkloos in de kast staan, waardoor er nu meer baard staat dan normaal de vrijdag. 

En het vreemde is: het klopt volledig! Ik vond me zelfs zowaar aantrekkelijk en ik betrapte me er zelfs op dat ik 'hey, handsome' zei toen ik mezelf in de spiegel zag...

What the... ? 

Zijn er dan écht geen zekerheden meer in het leven? :) 

groet en prettig weekend,

Tom

Aan de kassa

Casus 1

Stel, je komt in de supermarkt met je karretje met spullen aan de kassa's. Er zijn twee kassa's. Aan kassa 1 staan een tiental mensen aan te schuiven, aan kassa 2 staan er 3 mensen. Als je ziet dat alle mensen ongeveer evenveel producten in hun kar liggen hebben en als je weet dat beide cassières ongeveer even snel werken en dat er in beide rijen geen gepensionneerden - Goh, 't is schoon weer hé, ja ik zei het nog tegen mijne Gilbert vanmiddag. Ik zei, Goh Gilbert, 't is schoon weer hé! - staan, waar ga je dan aanschuiven? 

Ik denk dat 99% (ik ga er vanuit dat er altijd mensen zullen zijn die anders doen) van de mensen die deze vraag krijgen zullen zeggen: "ja, aan kassa 2 natuurlijk. Waarom zou ik aan kassa 1 gaan aanschuiven? Ik ben toch niet dom?". Ik zeg: ja, logisch.

Casus 2

Stel, je komt in dezelfde situatie aan de kassa, en je beslist om kassa 2 te nemen. Wat doe je dan vervolgens? Schuif je aan tot vlak bij degene die voor je staat aan je kassa, of blijf je staan ter hoogte van de laatste van kassa 1 en schuif je op het tempo van die persoon verder aan? 

Opnieuw denk ik dat 99% van de mensen die deze vraag voorgeschoteld krijgen, zullen zeggen: "Tuurlijk ga ik aanschuiven tot vlak na degene die voor me aan de kassa staat! Waarom zou ik in hemelsnaam voor kassa 2 kiezen om dan vervolgens maar aan het zelfde tempo van kassa 1 vooruit te gaan? Dat slaat toch nergens op?" Dan zeg ik: inderdaad, jij hebt het begrepen meneer/mevrouw. Het zou inderdaad nergens op slaan om een gat te laten en de mensen van kassa 1 niet voorbij te steken.

Casus 3

Stel, je komt opnieuw in dezelfde situatie aan de kassa en om één of andere vreemde reden beslis je toch om aan kassa 1 aan te schuiven. Misschien staat er een leuke jongen of meisje net voor je van wie op slinkse wijze ongemerkt toch een kwartiertje schaamteloos naar de welgevormde billen wil van kijken, misschien heb je toch heel veel tijd of misschien heb je gewoon zin om eens gek te doen. Het maakt niet uit, je kiest om aan te schuiven aan kassa 1. Ga je dan de weg blokkeren met je kar voor mensen die aan kassa 2 aanschuiven zodat ze niet voorbij kunnen steken? Of beginnen schelden dat ze asociaal zijn? Of je middelvinger opsteken? Of blijf je gewoon netjes in de rij van kassa 1 staan, de rij die je vrijwillig gekozen hebt? 

Ik denk dat opnieuw 99% van de mensen zal zeggen dat ze netjes in hun rij blijven staan zonder agressief te worden, schunnige taal te gebruiken of botweg de weg versperren van de mensen die een andere kassa kiezen dan zij. En opnieuw, dit lijkt mij een logische keuze.

Bedenkingen

Als iedereen dit zo logisch en voor de hand vindt liggen, waarom doen ze in de praktijk op de weg dan net het omgekeerde? Ik snap het niet! 

Wegenwerken op de autosnelweg naar het werk, 2 rijstroken worden tijdelijk herleid tot 1 rijstrook. Gevolg: het overgrote deel gaat onverklaarbaar maar waar meteen op het eerste rijvak rijden en staan bijgevolg al 2 km voor de werken stil. Terwijl het tweede rijvak zo vrij is als iets. Ze doen maar. Maar sommige van die 'sociale mensen' die vrijwillig in de file gaan staan in plaats van de ruimte op de weg te gebruiken die er is, vinden het nodig de mensen van kassa 2 te begroeten met middelvingers en gevloek. Sommige zetten zelfs botweg hun auto of vrachtwagen midden de twee rijstroken. Of nog andere kiezen toch voor het tweede rijvak, maar gaan dan ook om één of andere ridicule reden stilstaan of stapvoets met de file meerijden. 

Al iedere verkeersbericht hetzelfde liedje: stilstaand verkeer op de E403 richting brugge, tussen Izegem en Lichtervelde. Als iedereen de ruimte zou benutten die er is, en het ritsen toepast zoals het hoort (op het moment dat de twee vakken effectief naar 1 vak herleid worden!), dan zou die file zonder enige twijfel 4 keer zo kort zijn en zouden dagelijks duizenden mensen veel minder tijd verliezen dan nodig. En dat is zonder overdrijven! Ik kan het iedere avond bekijken als ik in de andere richting passeer en de file bekijk. Ik erger mij in hun plaats terwijl ik zelf geen last van file heb, hoe erg is dat? 

groet,

Tom

Ja, verleden week dinsdag. En vrijdag.

hallo,

blijkbaar was er nogal wat interesse in het laatste zinnetje van mijn blogje 'vreemd'. Wat zou er die dinsdag gebeuren? Veel vragen, veel nieuwsgierigheid... Nuja, de meeste - zoniet alle? -  van mijn lezers zijn vrouwen/meisjes. Dus zo verrassend moet ik dat nu misschien ook weer niet vinden. Ja, nooit gedacht dat er zoveel om te doen zou zijn. Enja, ik zat vast hé. Ik kon en wou niet teveel prijsgeven, want ik moest enkele dagen later nog eens op magistrale wijze scoren. En scoren, dat doe je best als je iets compleet op de verrassing doet. Een onverwachtse uithaal die op magistrale manier in doel verdwijnt. Het doelpunt van de week, daar ging ik voor. Niet meer, niet minder. 

Ja, het waren verjaardagen vorige week hé. Op dinsdag die van S., het meisje met de grote donkerbruine ogen. Het meisje waarmee de eerste ontmoeting zo ongelooflijk fijn was geweest en ik me afvroeg waarom ik haar niet gewoon nog eens opbelde om nog eens af te spreken. Niet dat het contact verwaterd was, verre van. Ik denk niet dat ik ooit al zoveel gesmst als de afgelopen weken, maar toch. Vandaar dat ik haar een verjaardagskaartje gestuurd heb, tesamen met een waardebon voor een avondje uit met mij (voor wie is het dan eigenlijk een cadeau, hehe? :D ). Volledig naar keuze door haar samen te stellen, alles inclusief. 

En ja, ik heb gescoord. Van buiten de grote baklijn, een streep recht in de kruising. Het publiek werd er zowaar licht emotioneel van. Dus binnenkort gaan S. en ik weer op pad. Hopelijk wordt het een even fijne avond als de vorige keer.

Maar vrijdag was het de verjaardag van mijn beste maatje, Lafille (check haar blog voor zover je dat nog niet hebt gedaan). En uiteraard wou ik ook iets doen voor haar. Vandaar dat ik hier niet teveel details omtrent dinsdag wou geven. Het moest een complete verrassing zijn hé. En omdat Lafille het razend druk heeft met afstuderen en alles wat daarbij komt, heb ik een relax-pakketje voor haar samengesteld.  Ontspanning voor zowel het lichaam - massagespons, douchegelleke en bodymilk (eigenlijk had ik mispakt in de winkel, maar daar ben ik pas achteraf achter gekomen haha :p), als voor de geest: twee DVD's (hopelijk goeie, want ik heb ze gekozen op het gevoel) en wat bijhorende snacks. Alhoewel ik eerlijk moet bekennen dat het zakje superchips het niet tot bij Lafille gehaald heeft. Op één of andere onverklaarbare manier is de inhoud in mijn mond beland. Vreemd, heel vreemd... Nuja, het paste ook gewoon niet meer in mijn taxi-post-doos. Nuja, ook dit was blijkbaar een vrij briljante goal, want ook hier was de dankbaarheid groot. 

Enja, dat streelt wel mijn ego moet ik zeggen. Dat zo'n, in mijn ogen kleine dingetjes, mensen zo blij kunnen maken. En ik mag het wel zeggen, ik ben gewoon retegoed in dat soort dingen ook. Bovendien beleef ik er zelf ook plezier aan om de allerfijnste verjaardagskaartjes uit te zoeken, het juiste doosje op de kop te tikken, de perfecte spulletjes te vinden. Daar doe ik ook geen toegevingen in. Wat niet voldoet aan mijn standaard, gaat er onverbiddelijk uit.

Want details, daar gaat het om beste lezers. Details zeggen alles! Onthouden hé ;)

groet,

Tom 

Vraagjes, zonder enige schroom geskoept van E.

hey,

er volgt zeker nog een blogje dit weekend, maar in tussentijd even dit lijstje aanvullen dat ik op de blog van  E. vond. Al wie wil, skoept het hier ook maar schroomloos voor zijn/haar blog. Ik doe daar niet moeilijk over :)

1. First thing you wash in the shower?

Eerst wrijf ik mijn haar goed nat, maar het eerste dat ik écht was met een zeep- of douchegelachtig product is mijn borstkas (rrr) en de overgang naar mijn schouders. (I know, weird, ma 't is zo :) )

2. Would you kiss the last person you kissed again?

Euh, kzal dat wel eens laten weten als ik ooit iemand kus.


3. How are you feeling RIGHT now?

Niet zo heel goed eerlijk gezegd. Beetje weemoedig, beetje gevoel van eenzaamheid, moe ook. Maarja, het was dan ook een vrij intense week. Veel energie gegeven.

4. What’s the closest thing to you that’s red?

Gedeeltelijk rood: potje aardbeienyoughourt dat ik zopas at. Helemaal rood: een verlepte tulp in de tuin.

5. Did you meet anybody new today?

Nee. Wegens nog niet buiten geweest. (dank U E, voor dit perfecte antwoord :) )

6. What are you craving right now?

Een knuffel (as allways). Plannen voor vanamiddag, vanavond, de komende weken...

7. Do you floss?

Heel weinig. Tanden poetsen, mondwater, ... al wat je wil. Maar flossen bijna nooit eigenlijk.

8. Are you emotional?

Innerlijk ben ik altijd héél erg emotioneel en énorm gevoelig. Maar om dat uiterlijk te zien, moet je mij echt al goed kennen.

9. Have you ever counted to 1,000?

Tuurlijk. Ik was gek op tellen als kind.

10. What are you listening to right now?

De Maxx op Stubru. 't is No diggity van Black Stream ft. Dr. Dre. En net nu begint de (ongelooflijk goeie) nieuwe van Arctic Monkeys.

11. Would you go sky diving?

Ondanks mijn hoogtevrees, zou ik dat wel eens willen doen. Want ik kick écht op snelheid.

12. Have you ever met a celebrity?

Ja hoor. Ik heb ooit Axel Daeseleire een lift gegeven na de Lokerse Feesten, ooit een babbeltje gedaan met Mario Goossens nadat mijn maat een nogal gênante opmerking had gemaakt (beste drummer van België en vaste drummer van Triggerfinger) en ik ben ooit lang geleden in een speelgoedwinkel pardoes tegen Lorenzo Staelens gelopen, toen die nog Rode Duivel was.

13. Have you made a prank phone call?

Zelf niet echt, maar vroeger deden we dat nogal vaak in onze studentenclub. Hilarische toestanden dikwijls.

14. Who are you going to be with tonight?

Vermoedelijk alleen met mijn zorgen, worries en een gevoel van onbehagen. Tenzij er nog iets leuks uit de bus komt vallen, wat altijd mogelijk is :)

15. What is your best friend(s) doing today?

Etentje voor haar verjaardag geven; Uitzieken en van de rest weet ik het niet.

16. What was the last question you asked?

Is er nog soep?

17. Ever walked into a wall?

Ja hoor. De dingen waar ik al ooit tegenliep, zijn talrijk. Zie ook enkel puntjes hoger hé

18. Favourite colour?

Echt geel (geen citroengeel!)

19. Have you ever slapped someone?

Nee, niet dat ik mij kan herinneren toch. Mijn SM-ervaring is heel beperkt.

20. Is your hair curly?

Van de moment dat het wat langer is (twee cm ofzo) kan ik er écht geen weg meer mee, maar krullend is het niet.

groet,

Tom

Vreemd

hey,

de inspiratie komt nog altijd niet zoals een kolkend bergriviertje uit mijn brein en vingers gestroomd, maar ik doe mijn best. De beste remedie tegen het vastroesten der inspiratie, is nog altijd schrijven vermoed ik. Dus ik verlaat mijn laptop niet vooraleer ik iets gepost heb. Wat een vastberadenheid, en dit op zondagmorgen. Waar gaan we dat schrijven? (op mijn blog hé, ik zei het net! Opletten hé lezers :) )

Onlangs zei ik tegen iemand die recht voor me zat aan een tafeltje in de Vooruit: 'Goh weetje, het is precies alsof ik nu pas écht vastleg wie ik ben, wat ik ben, waar ik van hou en waar ik voor sta. Wat ik belangrijk vind en wat niet. De experiment-fase waarin je bepaalde dingen probeert om uit te zoeken wie je bent is voorbij voor mij. Ik weet nu wat mijn humor is, welke soort muziek ik nu graag hoor en welk genre ik in de toekomst zal blijven graag horen. Ik weet van welke soort mensen ik hou, welke karaktertrekken ze moeten hebben om ze graag te zien en ik weet ook welke soort mensen van mij houdt en mij wie er mij écht kan raken. Nog niet alles ligt vast, maar toch steeds meer dingen.' Ze nam nog een hap rauwkost die haar crocque-monsieurs vergezelde en ze keek me glimlachend aan. Ze heeft bruine ogen. Heel grote, bruine ogen.

En toch, niet alles ligt al vast. En er zijn gewoon dingen die ik nog niet weet over mezelf of niet kan verklaren. Dingen die ik wel graag wil weten. Dingen die ik ook gewoon niet vind kloppen en tegenstrijdig vind. Neem nu afgelopen vrijdag. Het was oudebukkencantus van de studentenclub waar ik jarenlang lid van ben geweest.  En ik dacht: verdorie, ik ga. For old times sake. Het was een fijn weerzien met sommigen en de 'oei, ik hoop dat ik het clublied en de gebruiken nog ken'-gedachtes bleken al heel snel ongegrond. En toen gebeurde het, de tegenstrijdigheid in mezelf kwam weer boven.

De praeses stelde voor dat iedereen zich kort voorstelde, wat wel handig was aangezien ik natuurlijk niemand van het jong geweld kende en zij ons natuurlijk ook niet. De corona werd afgelopen, en je zag duidelijk dat sommigen liever zo snel mogelijk terug gingen zitten en snel hun naam mompelden. Toen was het mijn beurt. Vanwaar het kwam weet ik niet, maar daar stond ik: zelfverzekerd, volkomen naturel... En ik pakte de corona in, zonder moeite. Het lachsalvo duurde dubbel zo lang als de tijd dat ik nodig had om te zeggen wat ik wou. 'Ja, hij heeft het nog altijd. Shit zeg, mijn buikspieren,' hoorde ik iemand zeggen.

En toch, toch vind ik dat niet normaal. Iemand die zo verlegen is, zo beschaamd over zichzelf hoort niet met vier welgemikte zinnetjes 25 personen in een lachkramp te krijgen. En toch is het zo. De persoon die  het vroeger zo verschrikkelijk vond toen hij naar de beenhouwer moest en daar te bestellen terwijl er andere mensen naar mij keken. De persoon die soms toen hij vroeger alleen thuis was achter de zetel wegkroop toen de bel ging om toch maar niet te moeten opendoen. De persoon die gewoon geen leuk meisje durft aan te spreken op café of gelijk waar. De persoon die 7 keer oefent wat hij gaat zeggen voor hij dan toch effectief de telefoon neemt en durft bellen en er vervolgens dan toch nog in slaagt om niet uit zijn woorden te geraken...

Zo iemand hoort niet zelfverzekerd voor een groep mensen te staan, zijn ding te doen en te zeggen wat in hem opkomt en meteen die groep plat op de buik te krijgen. Dat klopt gewoon niet. Waarom lukt met dat met een groep wel zo makkelijk, maar durf ik dat gewoon niet met individuen? Waarom ben ik daar wel onzeker? Waarom verval ik daar weer zovaak in mijn oude, bange, veel te verlegen ik? Waarom durf ik niet gewoon de telefoon te pakken, haar te bellen en te zeggen: "wanneer gaan we nog eens samen weg? Ik vond het zo fijn de vorige keer!" Geen idee. De sms-jes vliegen wel over en weer, dus het contact blijft goed. En toch blijft het voorlopig bij redelijk vage plannen. Hoewel... dinsdag verandert dat misschien.

Geniet van het weekend!

groet,

Tom

Update

hallo,

ik voel dat de inspiratie inderdaad nog wel wat tijd nodig heeft om te komen, maar dat zal mij niet tegenhouden om hier wat te schrijven natuurlijk. Ze zullen met zwaarder geschut moeten afkomen dan dat om mij te beletten te bloggen. Misschien een kleine update van de laatste paar maanden.

Echt substantieel is er niet veel veranderd. Ik ben nog steeds wachtend op mijn soulmaatje (zoekend klinkt zo zielig vind ik), het is nog steeds vrij druk op het werk en verder heb ik weinig écht concrete plannen. Vage plannen, dat wel. En er is een jaartje bijgekomen ondertussen. 

En toch, toch merk ik veranderingen bij mezelf. Het alsof ik net dat tikkeltje meer open sta, meer durf en meer weet wat ik wil. Niet dat dat een garantie is op oeverloos geluk, nee, het is nog altijd Tom hé. Met hoogtes en laagtes. Maar ik ben wel blij met de evoluties die ik merk, hoe klein ze ook zijn. En ik word ook gesteund: door gebeurtenissen, door personen waarvan ik heel zeker weet dat ze mij niet meer zullen loslaten en door mijn eigen psyche. En het voelt goed beste lezers, het voelt heel goed. 

Mijn zelfvertrouwen is zelfs zo gestegen dat ik het zelfs aangedurfd heb iemand mee uit te vragen, iemand die ik enkel kende van vroeger via chat en die ik onlangs weer virtueel tegen het lijf was gelopen. En wat was het een fijne avond die avond. De conversatie verliep héél erg vlot, heel aangenaam, het eten was lekker, het optreden was meer dan geslaagd en de alcoholvrije cocktails (plichtsbewuste chauffeur hé :) ) waren zoet. Het contact blijft trouwens vrij nauw, en ook dat voelt goed beste lezers. Heel goed. Misschien moet ik stilaan toch gaan geloven dat ik best onderhoudend ben in een conversatie, zelfs met mensen die ik niet goed ken. Ik volg het verder op. En ik hou het contact nauw. Ik kan er maar uit leren, en ik ben er vrij zeker van dat ik er nu al een toffe vriendin aan over hou ook. 

Verder ook nog fijn nieuws gekregen, maar daar vertel ik later nog wel eens over. Het is nog wat vroeg, en bovendien wil ik niet al mijn poer verschieten in mijn eerste échte logje hier hé? :)

Geniet in ieder geval nog van de zon en van de week. Dat zal ik toch doen. Morgen Javier Guzman gaan bekijken in Kortrijk, overmorgen partijtje snooker gaan spelen met een goeie maat die ik al een tijdje niet meer heb gezien en vrijdag ga ik zowaar nog eens terug naar mijn studententijd en naar een cantus gaan. Oudebukkencantus... Niet superflatterend haha. Maar ik voel me nog jong van geest, en er staat nog altijd geen 3 vooraan hé! 

groet,

Tom

Welkom

Bij deze open ik officieel mijn nieuw blogje. Ziet het er niet prachtig uit? De schitterende decoratie heb ik te danken aan Lafillebacksurleweb, mijn filmpartner in crime, mijn luisterend oor, mijn altijd aanwezige houvast op de achtergrond die er altijd is als ze er moet zijn. Ja, mijn allerbeste vriendin zeg maar. Thx meetie voor de heel erg leuke inrichting. Dikke knuffel voor jou ;) 

En aan iedere lezer die hier passeert: u bent welkom. Doordat skynet het zonodig vond hun inlogsysteem te veranderen, en daarmee tegelijkertijd eventjes alle safari-gebruikers in de kou te laten staan, kon ik dus niet meer inloggen op mijn blog. Logischerwijze bleven de nieuwe posts dan ook weg. Even heb ik getwijfeld om er definitief mee te stoppen, maar het is gewoon zo verslavend! En het bloggen doet mij ook gewoon goed. Bovendien kon ik gewoon niet langer nee zeggen tegen Lafille, dus ben ik er terug! Juicht allen!

Wie mijn stijl van vroeger kent, zal zich waarschijnlijk ook snel terug thuis voelen op deze blog. Ik zal nooit de grote poster worden die iedere dag post, maar ik zal het toch proberen om toch minstens een keer per week te doen. Verder van de rest weet ik zelf ook nog niet wat je allemaal kan verwachten hier. Misschien meer foto's dan vroeger, opnieuw wat fictie, geen idee. Ik zie wel. Wel de dingen die mij bezighouden, die mij opvallen en waarover ik iets wil schrijven. Hopelijk heeft mijn schrijfstijl niet teveel last ondervonden van een drietal maandjes rust, maar dat zal ook wel weer loslopen. 

In ieder geval: Welkom op mijn blog!

groet,

Tom